Op weg naar Compostella (2)

Jaargang 2 – Familie & Samen zijn

Estella – Cirueña
+/- 93 km
4 stapdagen

We teren nog lang op de energie die de eerste ervaring van de Camino ons gaf. Het avontuur dat we toen beleefden, vertellen we vol passie aan iedereen die ons lief is. Ons enthousiasme werkt aanstekelijk en zo maken we van de tweede editie een echte familieaangelegenheid. Mijn drie dochters, hun partners en vijf van mijn zeven kleinkinderen doen mee. Zelfs de trouwe viervoeter Boris mag mee! Met een groep van twaalf de Camino gaan bewandelen is een hele onderneming en dat vraagt dus de nodige voorbereiding. Maar in februari 2020 is het zover. Het vertrek heeft een bijzondere dynamiek: één groep reist met de auto, een andere met het vliegtuig, en een derde sluit wat later aan, ook met de auto. We reizen apart, maar de gedeelde energie en vreugde verbinden ons. Hoe speciaal is het om na zo’n 1.200 kilometer allemaal samen te komen in Spanje! Zoals gezegd is de trip met zo’n groep niet evident, en dus kiezen we ervoor om in vakantiehuisjes te verblijven en niet in albergues. Zo kunnen we na het wandelen samen ontspannen en genieten op een gezellige plek. De eerste avond is dan ook al een warm samenzijn, waarbij mijn dochters en ik, de rest van de familie nog even meenemen in de belevenissen van de vorige keer, en je voelt het: iedereen is er klaar voor! Morgen beginnen we aan de tweede editie van onze Camino.

Het eindpunt van de vorige editie, is het vertrekpunt van deze: Estella. Enthousiast zetten we onze eerste stappen en al snel weerklinkt een eerste “Buen Camino!”. Het weerklinkt als muziek in m’n oren. Net zoals de Sint Jacobsschelpen in de weg die ons steeds verder doen gaan, en de stenen mijlpalen of de gele pijlen die ons de juiste richting doen uitgaan. Ze zeggen dat we weer onderweg zijn. Voor mij en mijn dochters zijn het vertrouwde metgezellen van de Camino. Voor de rest van de familie is het een eerste kennismaking met hoe deze symbolen de tocht bepalen.

Hoewel het februari is, schijnt de zon volop. We lopen door een uitgestrekt landschap en het geluid van knarsende stenen onder onze voeten wordt een vertrouwde cadans. Iedereen stapt op zijn eigen tempo: soms in gezelschap van de een, dan weer met een ander. We babbelen, we lachen, maar genieten ook gewoon van de stilte.

De eerste dag stappen we door tot aan ons verblijf dat langs de route zelf ligt. Wat een geplande 20 kilometer had moeten zijn, wordt uiteindelijk een stevige tocht van 33 kilometer. De tweede en derde dag gaan we weer goedgezind verder. En zo komt Santiago stap voor stap dichterbij.

Onderweg doorkruisen we de Rioja Streek en we kunnen het natuurlijk niet nalaten een halte te doen aan de wijnfontein van Irache, want zoals de spreuk het zegt:

“Pèlerin, si tu veux arriver à Santiago avec force et vitalité, de ce grand vin, bois un coup et trinque à la félicité.”

(“Pelgrim, als je Santiago met kracht en vitaliteit wilt bereiken, drink dan een glas van deze geweldige wijn en proost op het geluk.”)

Hoewel een slok van de wijn ons de nodige krachten geeft, laat de inspanning zich wat voelen. Blaren tonen zich op de voeten, en de vermoeidheid in de benen wordt elke kilometer zwaarder.

Het lijkt wat op een lijdensweg, ware het niet dat we elke avond heerlijk in de watten gelegd worden door Elisabeth, mijn tweede dochter, die deze keer de taak van logistieke ondersteuning op zich heeft genomen. Ze verwent ons met zalige voetbadjes en ontspannende massages. En alsof dat nog niet genoeg is, tovert ze elke avond een feestmaal op tafel. Samen genieten we van het eten en delen we onze verhalen en avonturen van de dag. Zo’n avontuur beleven met mijn familie voelt echt als een onbetaalbaar geschenk.

Op dag vier krijg ik het helaas heel zwaar. Mijn voeten doen veel pijn, en bij de stop bij een apotheek blijkt hoe ernstig het is: mijn voetzolen zijn door wrijving en warmte flink beschadigd. Elke stap wordt een marteling. Tijdens de picknick die middag bespreken we alle opties en komen we tot een moeilijke conclusie: de tweede editie van de Camino stopt hier. Het is een emotioneel moment. De wil om door te gaan mag dan wel groot zijn maar mijn lichaam trekt een grens.

Toch kijk ik met trots terug. In drieënhalve dag hebben we 93 kilometers afgelegd. Niet slecht voor een 74-jarige, al zeg ik het zelf!

De terugkeer naar huis voelt dubbel. We zijn moe en teleurgesteld omdat we voortijdig moesten stoppen, maar boven alles overheerst dankbaarheid. De mentale energie en zuurstof en het diepe gevoel van vervulling dat de Camino ons biedt, zijn zo waardevol dat ik zeker weet: ja, we komen zeker terug!

Nog 572 kilometer naar Santiago.