Op weg naar Compostella (6)

Jaargang 6 – Grenzen verleggen
El Acebo de San Miguel – Sarria
107 KM.

7 Stapdagen

De voorlaatste editie gaat door in oktober 2024. Iedereen (5 kleinzonen, mijn kleindochter, mijn 2 dochters als vaste reisgezellen, en hun partners) staat klaar om mee te gaan. Echter, ik kamp al maanden met een ontsteking aan mijn voet en kan moeilijk stappen. Er heerst heel wat onzekerheid of het al dan niet kan doorgaan. Uiteindelijk hakken we de knoop door 3 weken op voorhand. We gaan ervoor! Met goede afspraken (indien het stappen niet zou lukken), wordt alles in gereedheid gebracht. Zaterdag 6u staat iedereen paraat; met een kolonne van drie auto’s rijden we 1200 km tot in Vitoria-Gasteiz (Noord-Spanje), om zondag nog eens 400 km te rijden en bij aankomst direct de eerste kilometers te stappen. Wat een onderneming! En hoe hartverwarmend bijzonder om dit avontuur met 3 generaties samen te mogen beleven!

En we zijn weer vertrokken. Met goede moed, maar toch een beetje nerveus, beginnen we aan onze tocht. Iedereen hoopt, en ik vooral, dat ik kan blijven stappen zonder mijn voet te overbelasten. Wonder boven wonder gaan we vooruit, de kilometers vliegen voorbij. We bereiken de mijlpaal van 200 km en komen aan in Galicië. De jongere deelnemers kiezen soms voor alternatieve routes met extra beklimmingen of kilometers, maar ik houd me aan de geplande weg.

Een bijzondere herinnering heb ik aan het gezelschap van mijn kleinzoon Ruben (20 jaar). Hij wil graag het ‘Onze Vader’ in het Frans leren. Zijn vraag raakt mij, maar dat we er uren, of beter gezegd kilometers, mee bezig zouden zijn, vergezeld van veel lachbuien, zal mij altijd bijblijven. De passage van ‘geheiligd zij uw naam’ (= que ton nom soit sanctifié) vertaalt hij als ‘que ton nom soit sanctionné’ (= moge uw naam gestraft worden).

Nog een zin die moeilijker was om te onthouden, blijkt

‘pardonnez-nous nos offenses comme nous pardonnons aussi à ceux qui nous ont offensés’ (vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren). Met veel oefenen en herhalen, slagen we er uiteindelijk wel in. Ik had nooit gedacht dat het ‘Onze Vader’ in het Frans zo’n beproeving zou zijn om te leren.

We blijven verder overweldigd door de pracht van de natuur. Adembenemende vergezichten verbazen ons, vooral bij de uitdagende klim naar O Cebreiro. Hoewel het begin november is, genieten we van prachtig zonnig weer, terwijl we tegelijkertijd horen over de overstromingen in Valencia. Meer dan eens gaan onze gedachten uit naar de slachtoffers, en we beseffen hoe gezegend we zijn.

De laatste drie dagen word ik vergezeld door Ariana , een Braziliaans-Amerikaanse medepelgrim. Ze sluit zich aan bij onze groep, en we praten alsof we elkaar al jaren kennen. Gedeelde vreugdes, zorgen, wensen en hoop, maken de kilometers en de vele hoogtemeters lichter. Voor we het weten bereiken we zo Sarria, onze eindbestemming voor deze editie.

De laatste nacht verblijven we op een bijzondere plek in een albergue met een grote gemeenschappelijke ruimte in de vorm van een yurt (‘een palloza’ genaamd, een typisch gebouw in Gallicië dat bestand is tegen de koude en sneeuw). We delen er het avondmaal met andere pelgrims van verschillende nationaliteiten. De hosts zijn heel gastvrij en weten precies hoe ze sfeer kunnen brengen. Zo eindigen we de avond luidkeels meezingend met “Het is een nacht…” Om nooit te vergeten!

Na de laatste stapdag sluiten we met de ganse groep af met een heerlijke barbecue in Sarria om op krachten te komen voor de terugreis. Van Sarria naar Biarritz doorkruisen we heel Noord-Spanje. We zien zoveel steden en dorpen voorbij razen op de verkeersborden: Ponferrada, Leon, Sahagun, Poblacion, Calzadilla, Carrion, Fromista, Burgos… Allemaal plaatsen waar we de afgelopen jaren zijn doorgewandeld. Dan beseffen we pas de afstand die we al hebben afgelegd. Al 660 km zijn we stap voor stap gegaan…

Nog 120 kilometer te gaan.