Bedenk hoe vredig de stilte kan zijn

Opruimen van kasten en bureaus is altijd een wat gevaarlijke onderneming. Men ontdekt allerlei mappen met teksten die je ooit bewaard hebt. In die zin wordt opruimen een tijdrovende bezigheid. Want onvermijdelijke voel je de neiging om die verzameling te herlezen. En dan ontdek je soms dat de gedachten die in de tekst verwoord worden nog altijd uitnodigen om deze te ‘her-inneren’, in je te laten doordringen.
Eén van de teksten die ik onlangs terug gevonden heb, wil ik aan jullie voorstellen. Het is een tekst die ook nu nog tot nadenken stemt. ‘Disederata’ brengt een hoopvolle kijk op het leven en de wereld.
Een andere tekst die van inhoud wat aansluit bij Desiderata is een gebed van Anselm Grün die ik eveneens herontdekt heb.
Twee teksten om even stil te vallen tussen Pasen en Pinksteren.

Het verhaal achter  ‘Desiderata’
Het woord ‘Desiderata’ komt uit het Latijn en betekent ‘dingen waar naar verlangd wordt’. Maar het is ook de titel van een bekend gedicht dat vooral veel bekendheid kreeg tijdens de jaren 60.
Desiderata is geschreven in 1927, door Max Ehrmann (1872-1945), Amerikaanse filosoof en advocaat De tekst werd echter nooit gepubliceerd toen hij nog leefde. Pas in 1948 , na zijn overlijden,werden ze gepubliceerd door zijn vrouw.

In 1956 gebruikte de predikant van de St. Pauluskerk in Baltimore (Maryland) het stuk in een verzameling stencils met inspiratiemateriaal voor zijn gemeente. Iemand die het later drukte, zei dat het gevonden was in de oude St. Pauluskerk, gedateerd 1692. Het jaar 1692 is het jaar waarin de kerk gesticht is en heeft niets te maken met het gedicht. Het gedicht werd vele jaren als een soort van goede daad van mens tot mens werd overgedragen, waardoor het een soort manifest werd. De mensen die het gedicht gelezen hadden, probeerden alles wat erin geschreven stond in hun eigen leven toe te passen.
Van de tekst bestaan verschillende vertalingen en lichte aanpassingen.
Hieronder vindt u de meest oorspronkelijke.

Desiderata
Blijf kalm temidden
van het lawaai en de haast
en bedenk hoe vredig de stilte kan zijn.
Blijf op goede voet met alle mensen
zonder uzelf te verloochenen.
Spreek de waarheid, rustig en helder
en luister naar anderen,
zelfs al lijken zij dom en onwetend,
ook zij hebben iets te zeggen.

Vermijd luidruchtige en agressieve mensen,
zij zijn een kwelling voor de geest.
Als u zichzelf met anderen vergelijkt,
zou u ijdel of verbitterd
kunnen worden,
er zullen altijd mensen zijn die minder
of beter zijn dan u.

Verheug u op wat u
hebt bereikt en nog wilt bereiken.
Blijf belang stellen in uw eigen ontwikkeling,
maar blijf bescheiden,
dit is uw werkelijke bezit bij
het steeds wisselende fortuin in de tijd.
Wees behoedzaam in zaken,
want de wereld is vol bedrog.
Maar laat u hierdoor niet afleiden
van de werkelijke waarden.
Velen streven naar hogere idealen
en overal ontmoet u heldendom om u heen.

Blijf uzelf, veins geen genegenheid.
Wees ook niet cynisch ten aanzien van de liefde,
want tegenover alle dorheid en ontgoocheling
is zij eeuwig als het gras.

Aanvaard goedmoedig het klimmen der jaren,
doe met gratie afstand van uw jeugd.
Ontwikkel geestkracht om u te wapenen
bij onverwachte tegenslag.
Maar maak u geen zorgen
om hersenschimmen.
Vrees wordt vaak geboren uit
vermoeidheid en uit eenzaamheid.

Betracht een gezonde zelfdiscipline
maar wees vriendelijk voor uzelf.
U bent een kind van het heelal,
niet minder dan de bomen
en de sterren.
U hebt het recht hier te zijn,
en of u het doorgrondt of niet,
twijfel er niet aan dat het heelal
zich ontvouwt zoals het moet.

Ga daarom in vrede met God
en wat u ook doet of nastreeft,
houdt vrede in uw ziel in de
luidruchtige verwarring van het leven.
Ondanks alle geveinsdheid,
geestdodendheid en vervlogen dromen
is dit nog steeds een prachtige wereld!

Wees zorgvuldig
en streef naar geluk.

Max Ehrmann



Leer mij langzamer te lopen

God,
leer mij langzamer te lopen.
Geef mij te midden
van de verwarringen van de dag
de rust van de eeuwige bergen.
Breng het haastige slaan
van mijn hart tot rust
doordat het stil wordt in mijn ziel.
Laat mijn versnelde pas vertragen
met het oog op de ruimte
van de eeuwigheid.
Leer mij de kunst
van het vrije ogenblik.
Leer me langzamer te lopen,
om een bloem te zien,
een paar woorden te wisselen
met een vriend,
een hond te aaien,
een paar zinnen in een boek te lezen.
Leer mij langzamer te leven
en geef me de wens
diep in de eeuwige grond
te wortelen
opdat ik groei naar
mijn ware bestemming.

(Anselm Grün, Mijn Gebedenboek (2011), 78)


Lieve Opdedrynck

Omslagfoto: Lieve Opdedrynck