Een ‘kleine’ wens

Eén van de tradities met Kerstmis en Nieuwjaar is (gelukkig) nog altijd het elkaar toesturen van echte kerstkaarten. De digitale wensen zijn ook niet mis natuurlijk. Zelf vind ik het nog altijd leuk om de ontvangen kaarten op te hangen aan een lint in de woonkamer of keuken.

Elk jaar is het voor mij een wikken en wegen over wat de nieuwjaarswens op ons kaartje zal worden. Soms komt de tekst uit eigen inspiratie, soms is het een bestaande tekst. Vanzelfsprekend wensen we elkaar elk  jaar een vredevol en gelukkig nieuwjaar toe. Maar in de realiteit klinkt dit niet altijd zo evident. Daarom vind ik het lied ‘Waar is de plaats die vrede lacht’ (B. van Thielt), waarvan de eerste strofe op ons kerstkaartje staat, een  mooie nieuwjaarswens.

Waar is de plaats die vrede lacht?
Waar wordt aan mensen recht verschaft?
Waar is de God die leven deelt?
In elke mens die liefde deelt.

Alleen als wij liefde en goedheid kunnen delen met elkaar wordt vrede mogelijk. Die liefde begint klein en weerloos en is niet te vinden in grote daden. Op momenten van verdriet, van tegenslag, van ziekte kunnen we vertwijfeld vragen: waarom God? God waarom heb je ons verlaten?

In alle woede en onmacht besef je dan dat je als mens geen uitweg kent. God kan ook niet verantwoordelijk gesteld worden voor lijden, oorlog en geweld. We kunnen enkel in gebed en stilte onze pijn toevertrouwen aan God en bidden dat we kracht krijgen om zijn liefde zichtbaar te maken in zachtmoedigheid, barmhartigheid, tederheid en in geweldloze weerbaarheid.

De gedachte van Emmanuel Levinas over ‘de kleine goedheid van het dagelijkse leven’ sluit hierbij aan. Hij beschrijft ze als “goedheid zonder getuigen, bescheiden, zonder triomf, gratuit, en juist daardoor eeuwig. Het zijn gewone mensen die haar verdedigen en ervoor zorgen dat ze zich telkens weer herpakt, ook al is ze volstrekt weerloos tegenover de machten van het kwaad. De kleine goedheid kruipt overeind, zoals een platgetrapt grassprietje zich weer opricht. Ze is misschien wel ‘gek’ – een ‘dwaze goedheid’ – maar ze is tegelijk het meest menselijke in de mens. Ze wint nooit, maar wordt ook nooit overwonnen!”.

Laten we deze kleine goedheid delen en voor altijd in ons hart dragen.
(Lieve Opdedrynck)

Omslagfoto: Schilderij van Marianne Bratteli (Munch Museum Oslo) – © Lieve O.