Kennismaking met het ‘groene hart’van Italië: Umbrië (2)
Italië hebben we al een paar keer bezocht maar heeft zoveel te bieden op vlak van cultuur, natuur, geschiedenis, religieus erfgoed en culinair vlak dat je er nooit genoeg van krijgt. Al een paar jaar wilden we Assisi bezoeken. Een gelegenheid om van daaruit verder Umbrië te verkennen. Met de heen en terugreis niet meegerekend hebben we ongeveer 2 weken rondgereisd met onze camper die we ‘Vitamien’ hebben gedoopt. We waren verrast door de prachtige natuur, steden en kleine stadjes die geschiedenis uitstralen, ontelbare veel kerkjes naast de grote basilieken, de herinnering aan Franciscus, Clara en Benedictus van Norcia.
Hier het tweede deel van bedenkingen, ervaringen, weetjes, indrukken van onze ontdekkingstocht.
Assisi
Tijdens het weekend van 1 mei hadden we een dag of 3 gepland om de gekende plaatsen van Franciscus’ leven te bezoeken. Een kleine misrekening want blijkbaar hebben de Italianen ook vakantie. Bijgevolg werd Assisi overspoeld door een massa toeristen en bedevaarders. Zo ook lange rijen om de basiliek te bezoeken waar het bijna onmogelijk was om de fresco’s rustig te bekijken. Daar kwam nog bij dat er elk jaar de 2de week van mei de Festa del Calendimaggio doorgaat. Dit is een 3-daags middeleeuws festival waarin de verschillende wijken van de stad het tegen elkaar opnemen in wedstrijden; o.a. boogschieten. Ook in Gubbio en Narni is er een gelijkaardig festival. Aan elk huis hangt er een vlag uit van hun wijk wat een feestelijk uitzicht.

Ook bij de Eremo delle Carcceri was er veel volk. Ik was wat naïef om te denken dat we er rust en stilte zouden vinden zoals in de tijd van Franciscus.
Gelukkig was het in San Damiano heel wat rustiger en konden we in het kerkje in stilte bidden. Hier hangt een replica van het kruis. Het oorspronkelijke bevindt zich in de Basilica di Santa Chiara.
Nieuwe heilige?
Het was ons al opgevallen dat er in de vele souvenirwinkeltjes, naast artikelen met afbeeldingen van Franciscus en Clara, een nieuw gezicht opdook: Carlo Acutis. (nvdr. Lees hier meer over op de website van Otheo: https://www.otheo.be/nieuws/paus-leo-kondigt-nieuwe-datum-heiligverklaring-carlo-acutis-aan)
Bij ons niet zo bekend maar in Italië een nieuw fenomeen. Toen we de de Santa Maria Maggiore kerk wilden bezoeken was er enorm veel volk op het pleintje voor de kerk. Er waren 2 soldaten, zelfs met geweer, die rondliepen. Voor de kerk bevond zich een scherm waarop een film geprojecteerd werd en een heleboel kinderen stonden te kijken. We vonden dat wel een beetje eigenaardig maar besloten in de rij mee naar binnen te gaan. Gewoonlijk kun je in een kerk rustig zitten, even tot stilte komen en de archituur of fresco’s en schilderijen bewonderen. Maar we verder voortgestuwd en er was geen ruimte om even stil te staan. Bijna aan de uitgang zagen we een glazen kist waarin Carlo Acutis opgebaard ligt, gekleed in een sweater, jeans en sneakers. De kerk is sinds zijn zaligverklaring in 2020 open voor het publiek, waardoor men kan bidden bij zijn graf. Het filmpje dat getoond wordt gaat over zijn leven. Carlo Acutis (1991-2006) was een in Engeland geboren Italiaanse katholiek en websitedesigner. Hij stond bekend om zijn vrolijkheid, computervaardigheden en diepe toewijding aan de eucharistie. Op 15-jarige overleed hij aan de gevolgen van acute leukemie.. In 2024 maakte paus Franciscus de weg vrij voor de heiligverklaring van Carlo Acutis. Paus Leo XIV zal hem op 7 september 2025 heilig verklaren. Carlo werd naar eigen wens begraven in Assisi. Het was verboden om foto’s te nemen. Maar er zijn genoeg afbeeldingen te vinden op internet.

Een kleine anekdote.
Op de terugreis hebben we Verona bezocht. Vanuit de camping een half uurtje rijden met de fiets. We vonden het fantastisch dat er in Italië fietspaden waren aangelegd. Uiteindelijk werd het een hachelijk avontuur. In het begin een mooi aangelegd pad tot we aan de rand van de stad kwamen. Daar was het fietspad tegelijk voetpad én fietspad in beide richtingen. Door de omleidingen en ongewone manier om kruispunten over te steken waren we het noorden kwijt. Terwijl Karel zijn gsm raadpleegde kwam een fietser bij ons staan en vroeg of hij kon helpen. Hij kon weinig Engels maar begreep dat we naar het centrum wilden. Hij bood ons om aan tot daar mee te fietsen en toonde waar we onze fietsen veilig konden stallen. Hij was aan het trainen om, samen met zijn vrouw te fietsen naar Rome en vond het niet erg om een ommetje te maken. Dank u wel onbekende fietser!
Omslagfoto: © Lieve Opdedrynck