‘Ook als we de weg kwijt zijn, is terugkeer mogelijk’   

We kunnen ons vastrijden op een doodlopend spoor.

We lieten ons verleiden door het gouden kalf dat ons het ‘Rijk der vrijheid’ beloofde:
‘Alle remmen los’, ‘Vooruitgang met je ogen toe’..

We onderdrukken dan in onszelf de stem die ons aanspreekt,
die ons bemoedigt om andere wegen te gaan.
De stem van de belofte, die ons teder aanraakt,
het diepste in onszelf ondersteunt.

Onderdrukt is die stem wel, maar ze is niet weg.
Ze kan ons op een dag weer de ogen openen, ons hart beroeren.

Dat is het moment, dat we samen zouden willen beleven.
We verscheuren waanzinnige plannen die mensen tegen elkaar opzetten.
We tekenen weer een nieuwe toekomst,
met bange, bevende handen die aarzelen, maar toch doorzetten.
Dan wordt het verlorene terug gevonden,
dan is er zoiets als ‘barmhartigheid’ of ‘ontferming’.
De horizon opent zich weer!

Daarvan spraken de lezingen van vandaag:
Mozes wil zijn halsstarrig volk toch weer op Gods wegen plaatsen,
herinnert aan de belofte die het in zich draagt.

Jezus schuift aan tafel met tollenaars en zondaars,
die achter harde bast een zachte kern bewaard hebben
en daarom vatbaar zijn voor bekering.

Zelfs de nukkige oudste zoon, die in zijn eigen gelijk zich heeft verschanst,
moet mee aan tafel, anders kan het feest niet doorgaan !

Na de oorlog met het Russisch regime moet er toch weer gepraat worden,
na de puinhoop die we van onze wereld hebben gemaakt,
mogen we toch de onschuldige aarde weer bewerken om iets nieuw te zaaien.
Na eeuwenoude vetes tussen bevolkingsgroepen en racistische uitlatingen
mogen we toch elkaar weer de hand reiken
en ons scharen achter een gezamenlijk plan,
dat onze samenleving, onze aarde kan redden.

Het is nooit te laat !

Omslagfoto: Fotodatabank – Thomas – Godsdienstonderwijs.be (kuleuven.be)